III rozbiór Rzeczypospolitej sprawił, że tereny położone między Bugiem a Pilicą, a więc Lubelszczyzna, Sandomierskie i część Małopolski wraz z Krakowem weszły w skład Austrii. Powstała prowincja nazwana została Galicją Zachodnią. Podzielono ją na mniejsze okręgi administracji zwane cyrkułami. Borkowice znalazły się w Cyrkule Radomskim.

Po utracie niepodległości wielu Polaków, zwłaszcza wojskowych udało się na emigrację, głównie do Francji i Włoch. Kilku z nich, jak gen. Jan Henryk Dąbrowski, czy gen. Józef Zajączek związało swoje losy z generałem Napoleonem Bonaparte, który wkrótce przejął władzę we Francji i ostatecznie w 1804 roku koronował się na cesarza tego kraju. Dzięki zwycięskim kampaniom wojennym, prowadzonym przeciwko zaborcom Rzeczypospolitej zyskał dużą popularność wśród Polaków. Po pokonaniu połączonych wojsk austriacko-rosyjskich pod Austerlitz w grudniu 1805 roku, Napoleon w roku 1806 rozpoczął wojnę przeciwko Prusom. 14 października 1806 roku wojska francuskie pobiły Prusaków pod Jeną i Auerstadt. W Wielkopolsce nastała radość z sukcesów Armii Francuskiej i patriotyczna atmosfera, która sprzyjała wybuchowi powstania. Misję oswobodzenia tego regionu spod panowania Prus, Napoleon powierzył gen. Janowi Henrykowi Dąbrowskiemu, który po przybyciu do Poznania zarządził mobilizację wojskową. Powstanie w Wielkopolsce wybuchło 6 listopada 1806 roku i zakończyło się sukcesem, zaś walki trwały do czerwca 1807 roku, kiedy oddziały polskie połączyły się z wojskami francuskimi, Dowodzona przez samego Napoleona armia odniosła wówczas jedno z najbardziej kluczowych zwycięstw, pokonując sojusznicze wobec Prus wojska rosyjskie      w bitwie pod Frydlandem dnia 14 czerwca 1807 roku. Wojsko polskie, wkraczając do miast mazurskich, z satysfakcją niszczyło orły pruskie wiszące na gmachach urzędów       i budynków użyteczności publicznej. Tak postąpiono w Nidzicy i Dąbrównie. W Nidzicy orła pruskiego rozbił oficer Cyprian Zdzitowiecki, co odnotowała kronika miejska[13].

7 lipca 1807 roku miało miejsce spotkanie Cesarza Francji Napoleona Bonapartego z władcą rosyjskim – Carem Aleksandrem I w Tylży. Jednym z najważniejszych postanowień tego układu było utworzenie z ziem II i III oraz częściowo I zaboru pruskiego namiastki państwowości polskiej zwanej Księstwem Warszawskim, które politycznie uzależnione było od Francji. Księstwo było połączone unią personalną z Saksonią. Monarchą został król Saksonii Fryderyk August I. Napoleon nadał Księstwu Warszawskiemu konstytucję wzorowaną na francuskiej konstytucji z 1799 roku. Ministrem wojny w rządzie Księstwa Warszawskiego został książę Józef Poniatowski.

Po układzie w Tylży i zawarciu pokoju z Rosją Napoleon skierował swoją uwagę w stronę Półwyspu Iberyjskiego, chcąc podporządkować sobie politycznie Hiszpanię. Aby osiągnąć swoje cele cesarz Francji zdecydował się na kampanię wojskową. W skład armii Francuskiej weszły doborowe jednostki z Księstwa Warszawskiego, które wsławiły się kilkoma świetnymi akcjami, jak bitwa pod Samosierrą, czy Almonacid. Tymczasem Austria upokorzona klęską w kampanii z 1805 roku, zawiązała kolejną koalicję przeciwko Napoleonowi i w 1809 roku rozpoczęła wojnę przeprowadzając uderzenia w trzech kierunkach, na Włochy, Bawarię i Księstwo Warszawskie. Żaden z tych kierunków nie okazał się dla Austriaków szczęśliwy i ponieśli oni wielką klęskę. Decydująca dla losów kampanii okazała się bitwa pod Wagram stoczona 6 lipca 1809 roku. Pomimo braku wsparcia wojsk Francuskich uszczuplona armia Księstwa Warszawskiego zdołała obronić swoje terytorium. Książę Józef Poniatowski powstrzymał Austriaków pod Raszynem 19 kwietnia 1809 roku, zaś później pozwolił im zająć Warszawę, by następnie ruszyć na południe i śmiałym manewrem zaatakował ich garnizony w Galicji. W ten sposób na mocy traktatu pokojowego z Schonbrunn ziemie III rozbioru austriackiego powiększyły terytorium Księstwa Warszawskiego.

Kolejnym celem Napoleona było rozprawienie się z Rosją, która pomimo układu w Tylży coraz częściej łamała postanowienia dotyczące blokady kontynentalnej Wielkiej Brytanii. Cesarz Francji zgromadził wielką armię, w skład której weszło około 600 tysięcy żołnierzy i 1300 dział i w nocy z 23 na 24 czerwca 1812 roku przekroczył graniczną rzekę Niemen. Najliczniejszą grupę obcokrajowców wchodzących w skład wielkiej armii stanowili Polacy w sile około 90 tysięcy żołnierzy. Tak liczny udział Polaków w kampanii 1812 roku Napoleon zapewnił sobie nazywając ją drugą wojną polską. Zapowiedział też że jednym z celów wyprawy przeciwko Rosji jest wskrzeszenie państwa polskiego. i przyłączenie do niego ziem zabranych.

Na początku wojny Rosjanie zastosowali taktykę unikania walnych bitew i stopniowego wciągania wojsk Napoleona w głąb terytorium swego kraju, stosując przy tym taktykę spalonej ziemi, tak aby wojska nieprzyjaciela miały trudności z zaopatrzeniem. Pierwsze większe starcie obu armii miało miejsce w dniach 16-18 sierpnia 1812 roku pod Smoleńskiem. Siły wielkiej armii liczyły 175 tysięcy żołnierzy dowodzonych przez Napoleona, armia rosyjska liczyła 130 tysięcy żołnierzy dowodzonych przez gen. Barclaya de Tolly. Do Smoleńska jako pierwsze wkroczyły oddziały polskie. Doszło do zaciekłej walki o miasto, w której przeważały wojska francusko-polskie. Rosjanie wycofali się ze Smoleńska po drodze paląc miasto. Straty wojsk Napoleońskich wyniosły około 9 tysięcy zabitych, zaś Rosjan poległo około 11 tysięcy.

W księdze allegat kościoła w Borkowicach za rok 1815 znajduje się niezwykle ciekawy dokument dotyczący jednego z żołnierzy polskich walczących pod Smoleńskiem. Jest to akt wiadomości publicznej spisany 12 lipca 1815 roku w Sądzie Pokoju Powiatu Szydłowieckiego, zaś jego treść brzmi następująco:

Przed Nami Sędzią Pokoju Powiatu Szydłowieckiego w Departamencie Radomskim stawiła się Anastazja z Plaskotów Piętoska mieszkająca w Borkowicach i oświadczyła że chcąc wejść w śluby małżeńskie powtórne, a nie mogąc mieć metryki zejścia męża pierwszego Jana Piętoskiego Żołnierza zabitego pod Smoleńskiem, przedstawia stosownie do prawa czterech świadków wiary godnych wiadomych o śmierci Jana Piętoskiego jej męża o których wysłuchanie jako i wydanie jej aktu wiadomości publiczney dopraszają się . Przychylając się zatem do tego żądania przypuściliśmy przedstawionych świadków, którzy zeznali jak następnie pierwszy Tomasz Karoliński rodem z Przysuchy lat mający dwadzieścia osiem żołnierz w pułku czwartym w kompanii dawniej drugiej a teraz czwartej wojska polskiego nic nie krewny ani powinowaty ten wykonawszy przysięgę że prawdę powie zeznał jako znał Jana Piętoskiego Żołnierza, który był w jednym z nim pułku i kompanii, ten miał być jak powiadał z Niekłania a miał mieć żonę w Borkowicach, tego dobrze znał i miał z nim przyjaźń, a gdy poszli na Woynę Rossyjską, przy dobywaniu Smoleńska w pierwszym zaraz dniu zginął od kuli karabinowey, wiem to dobrze ponieważ stałem w szeregu koło niego, i widziałem że w czasie szturmu w bramie jedney trafiony od kuli karabinowey poległ na placu, co wiem dobrze ponieważ to na własne oczy widziałem. Daley stawiwszy się Daniel Woyciechowski dawniej w Borkowicach a teraz w Szydłowcu mieszkający, lat 54 mający, Jędrzej Steczkowski mieszkający            w Świerczku lat 30 mający i Jakub Sykuła lat 45 mający gospodarz rolnik w Borkowicach zamieszkały wszyscy nic nie krewni ani powinowaci ci wykonawszy przysięgę że prawdę powiedzą oświadczyli jednozgodnie iż znali dobrze Jana Piętoskiegoile w Niekłaniu w jednym państwie z Borkowicami zamieszkałego, który wzięty był do woyska polskiego     i zginął pod Smoleńskiem o czym w tym sposobie wiedzą iż na prośbę Anastazji z Pluszkowiczów Piętoskiej pozostałey wdowy przepytywali się o jej mężu Janie Piętoskim      u żołnierzy woyska polskiego a właściwie będących w pułku czwartym w którym także Jan Piętoski zostawał od tych jednozgodnie słyszeli że Jan Piętoski powiadający się być    z Niekłania i mający mieć żonę w Borkowicach zginął w czasie szturmu pod Smoleńskiem…[14].

Dalszy przebieg kampanii z 1812 roku nie był dla wielkiej armii zbyt szczęśliwy. Rosjanie postanowili zastąpić drogę siłom francusko – polskim dopiero w wielkiej bitwie pod Borodino stoczonej w dniach 5-7 września 1812 roku. Zwycięstwo wojsk Napoleońskich otworzyło im co prawda drogę na Moskwę, lecz zajęcie stolicy Imperium Rosyjskiego było początkiem dramatycznych wydarzeń jakie zaistniały po tym fakcie. Wojska rosyjskie nie zostały rozbite i wycofały się w głąb kraju, podobnie uczynił car wraz ze swym dworem. Wcześniej Rosjanie wywieźli ze stołecznych magazynów zapasy żywności i pozostawili Moskwę wojskom napoleońskim. Napoleon przez 6 tygodni bezskutecznie czekał w Moskwie na propozycje pokojowe ze strony cara, jednak te nie nadeszły, więc 14 października w obliczu zbliżającej się ostrej rosyjskiej zimy zarządzono odwrót wielkiej armii. Odwrót ten miał niezwykle dramatyczny przebieg, mający swoją kulminację w czasie bitwy nad Berezyną w dniach 26-29 listopada. Rosjanie podążający za Napoleonem próbowali tam zniszczyć wycieńczone przez mróz i głód wojska francusko – polskie. Ostatecznie dzięki bohaterskiej postawie oddziałów polskich, którzy ofiarnie osłaniali odwrót, udało się przejść rzekę i ocalić resztki wojska.

W wyprawie na Moskwę brały udział osoby pochodzące z okolic Borkowic. Oprócz wspomnianego wyżej Jana Piętoskiego metryki parafii Borkowice zarejestrowały kilka wydarzeń, które wymieniają żołnierzy Księstwa Warszawskiego pochodzących z naszych okolic.

1. Wincenty Polak z Bolęcina (akt chrztu nr 40/1811)

Roku tysięcznego osiemsetnego jedenastego, dnia dwudziestego ósmego maja o godzinie dziewiątej z rana Przed Nami Plebanem Borkowickim Urzędnikiem Stanu Cywilnego Gminy Borkowickiej Powiatu Szydłowieckiego w Departamencie Radomskim stawiła się Giertruda Skorupina akuszerka w tejże wsi Bolęcinie zamieszkała, mająca lat pięćdziesiąt, i oświadczyła nam, iż dnia dwudziestego szóstego miesiąca maja roku bieżącego o godzinie ósmej wieczór w domu leżącym pod numerem ósmym urodziło się dziecię płci męskiej, które nam oświadczająca pokazuje i wyraża iż mu daje się imię Antoni. Dziecię to spłodzone jest z matki Justyny z Siudków dwadzieścia dwa lat mającej w tejże wsi Bolęcinie na Gospodarstwie osiadłej, z ojca zaś Wincentego Polaka trzydzieści sześć lat mającego Żołnierza w Pułku Grenadierów Księstwa Warszawskiego zostającego…[15]

W 1812 roku Wincenty Polak wciąż przebywał w wojsku o czym zawiadamia akt śmierci jego syna Antoniego nr 68/1812

Roku tysięcznego osiemsetnego dwunastego dnia dwudziestego ósmego miesiąca października…. stawili się Leon Siudek mający lat 28, i Stanisław Nawrocki liczący sobie lat czterdzieści cztery Obydwa Rolnicy w tejże wsi Bolęcinie zamieszkali i oświadczyli Nam iż dnia wczorajszego o godzinie czwartej z rana roku bieżącego umarł Antoni mający rok jeden i miesięcy pięć Syn Wincentego Polaka przy Wojsku Polskim będącego mającego lat 36 i Justyny z Siudków jego małżonki w domu pod numerem siódmym w tejże wsi Bolęcinie….[16]

2. Jan Pietras Ruski Bród (akt chrztu nr 25/1813)

Roku tysięcznego osiemsetnego trzynastego, dnia jedenastego miesiąca kwietnia… stawił się Józef Sionek we wsi Długiej Brzezinie zamieszkały włościanin mający lat trzydzieści dwa i oświadczył nam iż dnia wczorajszego o godzinie piątej wieczór w domu pod numerem siódmym urodziło się dziecię płci żeńskiej… któremu daje się imię Marianna. Dziecię to spłodzone jest z matki Marianny z Bieleckich Pietrasowej mającej lat dwadzieścia sześć we wsi Ruskim Brodzie zamieszkałej, z ojca zaś Jana Pietrasa liczącego sobie lat dwadzieścia siedem, przy Wojsku Polskim będącego….[17]

3. Wincenty Młodawski Bryzgów (akt chrztu nr 23/1815)

Roku tysięcznego osiemsetnego piętnastego, dnia dziewiątego miesiąca kwietnia…. stawiła się Barbara Zwierzchowska kowalka z Bryzgowa lat trzydzieści pięć mająca           i oświadczyła nam iż urodziło się dziecię płci żeńskiej, dziś w domu pod numerem szóstym w tejże wsi Bryzgowie z matki Brygidy z Sałatów Młodawskiej lat 25 mającej, z ojca zaś Wincentego Młodawskiego liczącego sobie lat 28, przy Wojsku Polskim będącego[18].

Wincenty Młodawski najprawdopodobniej został powołany do wojska już po wyprawie na Moskwę, gdyż 11 kwietnia 1813 roku świadkował przy chrzcie Wojciecha Nogi syna Filipa, rolnika z Bryzgowa. W akcie chrztu zapisano: Wincenty Młodawski majster kunsztu szewskiego lat 24 liczący[19]. Wincenty Młodawski przeżył działania wojenne, powrócił w rodzinne strony, lecz jego żona najprawdopodobniej zmarła. Ożenił się powtórnie z Małgorzatą Zych córką Wojciecha i Heleny i w 1822 roku został odnotowany     w księgach parafii Borkowice jako szewc z Huciska Długobrzeskiego[20]. Akta chrztów kolejnych dzieci Wincentego Młodawskiego wymieniają go jako szewca w roku 1824[21], komornika w roku 1826[22], wyrobnika w roku 1829[23]. W 1832 roku rodzina Wincentego Młodawskiego mieszkała w Hucisku Chlewiskim[24]. W akcie chrztu córki Agnieszki urodzonej 15 stycznia 1834 roku, Wincenty został wymieniony jako kurzacz[25]. W 1837 roku Wincenty zanotowany został jako rolnik[26]. W 1842 roku sprawował funkcję sołtysa wsi Hucisko. 14 czerwca 1844 roku urodziła się Anna Młodawska, córka Wincentego – rolnika z Huciska[27]. Wincenty owdowiał dnia 30 lipca 1844 roku – zmarła wówczas jego żona Małgorzata z Zychów[28], zaś 2 tygodnie później – 16 sierpnia zmarła jego 2-miesięczna córka Anna[29]. Wincenty Młodawski ożenił się powtórnie już 5 tygodni po śmierci pierwszej żony – dnia 9 września 1844 roku[30]. Jego żoną została wówczas Anna z Perzów Klusek, wdowa z Wólki Zychowej parafia Niekłań Wielki lat 45 licząca. Z dokumenty wynika że Wincenty Młodawski był synem Franciszka i Marianny Młodawskich i urodził się w miejscowości Długa Brzezina około 1789 roku (liczył 55 lat  w 1844 roku).

Wincenty Młodawski – z zawodu górnik zmarł w Hucisku (Chlewickim) dnia 6 stycznia 1846 roku[31]. Jego osoba jest także ciekawym przykładem na to, jak wiele profesji musiał wykonywać ówcześnie żyjący mieszkaniec naszych okolic, by móc utrzymać swą liczną rodzinę.

Uczestnikiem wyprawy na Moskwę był także Cyprian Zdzitowiecki znany oficer napoleoński. Urodził się około 1780 roku, zmarł 26 IX 1848 roku. W 1806 roku był oficerem      w Korpusie Polskim dowodzonym przez gen. Józefa Zajączka. Uczestnik kampanii z lat 1806-1807, prowadzonej przez wojska napoleońskie przeciwko Prusom i Rosji. Wsławił się rozbijaniem orłów pruskich, wiszących na gmachach urzędów w miastach mazurskich, opanowanych przez wojska napoleońskie wiosną 1807 roku. W 1808 roku 4 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego, wszedł w skład tzw. Dywizji Księstwa Warszawskiego, wysłanej z polecenia Napoleona do Hiszpanii, aby tam wzięła udział w tłumieniu powstania antynapoleońskiego. Cyprian Zdzitowiecki służył w tej jednostce i brał udział w bitwie pod Almoncidad stoczonej 11 sierpnia 1809 roku, podczas której został ranny. 16 września 1809 roku został awansowany do stopnia majora. 6 lutego 1810 roku Cyprian Zdzitowiecki zastąpił pułkownika Macieja Wierzbińskiego na stanowisku dowódcy 4 Pułku Piechoty. Funkcję tę sprawował do maja 1810 roku. Zimą z 1811 na 1812 rok cały 4 pułk powrócił do Księstwa Warszawskiego. Podczas wyprawy na Moskwę jednostka ta pozostała na żołdzie francuskim i weszła w skład 28 dywizji generała Jeana Girarda w IX Korpusie marszałka Claude Victora Perrin. Najważniejszym zadaniem 4 Pułku Piechoty była ochrona szlaków komunikacyjnych, dlatego jednostka ta stacjonowała w Smoleńsku i nie wzięła udziału w Bitwie pod Borodino i zajęciu przez wojska francusko-polskie Moskwy. W czasie odwrotu Wielkiej Armii 4 Pułk Piechoty poniósł duże straty osłaniając trzon wojsk Napoleona przy przeprawie przez rzekę Berezynę, gdzie dnia 28 listopada 1812 roku Cyprian Zdzitowiecki został ranny. 18 stycznia 1813 roku uzyskał on awans na stopień pułkownika. Za ofiarną służbę został odznaczony krzyżem francuskiej Legii Honorowej i Krzyżem Kawalerskim Orderu Wojskowego Polskiego[32].

Cyprian Zdzitowiecki po zakończeniu działań wojennych był prezesem Komisji Województwa Podlaskiego i członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie. Jego żoną była Konstancja Wolska. W 1829 roku w Lublinie urodził się ich syn Leon Mieczysław, którego odpis aktu chrztu znajduje się wśród allegat kościoła w Borkowicach za 1858 rok. Leon Mieczysław Zdzitowiecki poślubił bowiem Leokadię Kietlińską, córkę dziedziców Radestowa – Edmunda i Domicelli Kietlińskich[33]. Ślub odbył się 25 listopada 1858 roku w Borkowicach[34]. Na zawarcie powyższego małżeństwa potrzebna była dyspensa udzielona przez Biskupów Diecezjii Lubelskiej oraz Sandomierskiej. Powodem udzielenia dyspensy było pokrewieństwo trzeciego i czwartego stopnia zachodzące między zaślubionymi. Leon Mieczysław Zdzitowiecki był dziedzicem dóbr Chomentów, jednak często przebywał on w Radestowie o czym świadczą akty chrztów ośmiorga jego dzieci z lat 1860- 1881 znajdujące się w dokumentach Borkowickiego kościoła. W większości z nich zapisano: …stawił się Wielmożny Mieczysław Zdzitowiecki obywatel ziemski w Radestowie tymczasowo przy rodzicach żony bawiący...[35]